Ghostbusters afterlife (2021)

In tijden van ongevraagde remakes, ondoordachte vervolgfilms en simpelweg ruïnerende toevoegingen aan fantastische klassieke trilogieën ben ik eerlijk gezegd bang geworden om nog naar de bioscoop te gaan.

Elke keer halen ze je weer naar binnen door te trekken aan de nostalgische touwtjes in je brein, en elke keer ga je aanzelend de zaal binnen hopend dat het dit keer anders zal zijn. Soms  verrassen ze je heel aangenaam, zoals de nieuwe Chucky film (een Chucky voor de nieuwe generatie) of de remake van Overboard (rollen omgedraaid en net zo grappig). Maar vaak loop ik de zaal weer uit terwijl ik mezelf afvraag waarom ik überhaupt gegaan ben en waar deze film in vredesnaam voor nodig was.

Maar waar bijvoorbeeld The Craft: Legacy en Star Wars: The Last Jedi mij met een hopeloos gevoel van nergens te ontladen woede de zaal zagen verlaten, kwam ik bij Ghostbusters: Afterlife ecstatisch blij de bioscoop uitrennen om zo snel mogelijk iedereen die ik kende te bellen om te zeggen dat ze alles moesten laten vallen en snel naar de bioscoop moesten. Zo doe je dat mensen, alle lof aan Jason Reitman.

De jaren “80 in een modern jasje

De film heeft perfect het gevoel van de jaren ‘80 weten vast te leggen: de gevatte humor en de supercoole gadgets uit de originele film zijn belangrijke hoofdingrediënten. Daarnaast hebben we toevoegingen van liefde en toewijding in het maken van de sets, het groeien van een grasveld om met de Ecto-1 doorheen te crossen en het nauwkeurig plaatsen van props die elke echte fan van zijn stoel zal zien springen in de seconde dat ze op het scherm te zien zijn.

Dan hebben we als toevoeging aan de geweldige mise-en-scene de geniaal gecaste familie van Egon Spengler, bestaande uit Finn Wolfhard (hier een slungelige tiener met autoskills), McKenna Grace (vanaf nu mijn favoriete nerdy wetenschapper) en Carrie Coon (wie houdt er niet van een grappig sarcastische moeder die haar dochter van 12 zonder schroom kan vragen in opa’s huis in te breken). En daarnaast hebben we de altijd grappige Paul Rudd die met zijn suffe loopje en aangeboren mafkezigheid de belichaming is van Peter Venkman en Raymond Stantz.

Overigens zal de nieuwe cast wel een gat in de lucht hebben gesprongen toen ze dit script binnen kregen. Ik stel me helemaal voor dat Carrie Coon en Paul Rudd zich moesten inhouden om niet heel kinderachtig “Nah nah nah” te doen naar al hun vrienden (hoewel Paul Rudd het misschien wel gewoon gedaan heeft hihi).

Naast de hoofdcast hebben we natuurlijk cameo’s bij de vleet, allemaal prachtig getimed en hard nodig voor het plot van het verhaal. En als kers op de taart hebben we een prachtige ik-moet-een-traantje-wegpinken ode aan de helaas overleden Harold Ramis (wie meeschreef aan de originele film en hierin ook de hoofdrol van Egon vertolkte).

Conclusie: hup naar de bioscoop jij!

En bovenop dit alles levert de film ook nog eens geweldig goed plot wat trouw blijft aan de originele film zonder dat het hieraan afdoet. Ghostbusters: Afterlife is zeker weten een aanrader, als ik jou was zou ik snel naar de bioscoop rennen voordat hij niet meer draait.