Scream (2022)

Note: Ik ga er in dit artikel vanuit dat je de film Scream (1996) hebt gezien 
en hiervan basiskennis zoals namen en locaties kent.

In 1996 werd de wereld verrast door de meta horrorfilm Scream. Wes Craven had al een stapje in de richting van meta gedaan met zijn klassieker Nightmare on Elm Street, maar met Scream (geschreven door Kevin Williamson) nam het thema een fantastische sprong voorwaarts. Niet langer werd de kijker voor onwetend gezien maar werden ze getrakteerd met een cast die zich bewust waren van het feit dat ze in een horrorfilm zitten en zelfs overlevingsregels instellen voor zichzelf. Wes Craven zette met Scream (1996) een nieuwe standaard horrorfilms.

Snel meeliften op het succes…

Natuurlijk volgde snel deel 2, waarin ze het slasher thema maar niet het “meta” gebeuren doorzetten. Hij was aardig om te kijken en het is altijd leuk om te zien hoe karakters zichzelf ontwikkelen in een vervolgfilm. Toen kwam deel 3, waarin ze probeerden af te wijken van het “Teenage Slasher” genre en een geheel nieuwe richting opgingen door de moeder van Sidney verder uit te lichten. Dit was wat mij betreft de minste toevoeging aan de reeks, al waardeerde ik de poging om een keer iets anders te proberen. Hierna leek de franchise ten dode opgeschreven en wat mij betreft was het ook wel klaar. Ze zouden voor mijn gevoel toch nooit de magie van deel 1 weer kunnen waarmaken.

Eindelijk een waardige toevoeging.

Maar toen kwam deel 4 die mij zeer aangenaam verraste. Ze bleven trouw aan het oorspronkelijke plot maar wisten er daadwerkelijk een nieuwe draai aan te geven! De setting werd teruggebracht naar Woodsboro en ze laten zien wat voor impact de gebeurtenissen van de eerste film hebben gehad op de gemeenschap en Sydneys achtergebleven familie. Ze eren het uitgangspunt van meta bewustzijn van de eerste film en voegen hier genoeg aan toe dat het niet voorspelbaar wordt. En wat het geweldig maakt is in mijn mening de grote onthulling van het hoe, wat en waarom van de moordenaars en de oh zo fantastische uitvoering hiervan door de briljante Emma Roberts.

En toen…. kwam deel 5.

Ze noemen het een “Requel” want ze gaan terug naar het origineel en alle nieuwe karakters zijn verbonden aan de originele karakters… en dit wordt natuurlijk a la Randy Meeks mooi uitgelegd aan de kijker door, jawel, zijn nichtje. Sorry maar dat voelt voor mij gewoon als meeliften op het succes van deel 1. En meeliften doen ze zeker: Van de Randy scene waar hij Halloween zit te kijken op de bank, tot het geheel opnieuw uitvoeren van de slotscene… tot in de kleinste details… serieus wat dachten de moordenaars hiermee te bereiken?

Met een eindeloze parade aan verwijzingen naar het origineel proberen ze de kijker af te leiden van het feit dat het plot bagger is en het geheel (behalve 1 moord) totaal niet origineel of vernieuwend is binnen de reeks. En och, wat proberen ze je toch hard af te leiden: de nostalgische oprispingen zijn genoeg om zelfs de meest doorgewinterde Scream kijker maagzuur te geven… oeh leuk de zus van Randy Meeks, oeh kijk Stu Merchers huis, hej wat leuk een, totaal nutteloos voor het verhaal, schizofrene hallucinatie van Billy Loomis compleet met het bebloede witte shirt waarin hij stierf (niet dat de hallucinerende persoon zou weten wat hij aanhad en waar hij was beschoten/neergestoken op het eind)… burp…

Nick Cave was het hoogtepunt…

Het spijt me, ik ging echt met goede moed naar deze film, zeker na de aangename verrassing van deel 4. Er zaten leuke momenten in, vooral de terugkeer van het Nick Cave nummer “Red Right Hand” vond ik geweldig. Helaas zegt het feit dat dit voor mij een hoogtepunt was genoeg. In mijn mening was Scream (2022) op zijn best een “meh”, ga dan maar gewoon thuis het origineel voor de (in mijn geval) tigduizendste keer kijken!