De Blokkade | Extinction Rebellion

Vandaag word ik gearresteerd. Gearresteerd… ik laat het woord even rondtollen in mijn hoofd. Nou ja, misschien dat ik gearresteerd word, ik ben in ieder geval niet van plan weg te gaan als de politie gaat vorderen. Vreemd genoeg ben ik niet nerveus, sterker nog, bij mij en mijn mede-rebellen heerst een opgetogen sfeer. Ik ga met honderden leden van Extinction Rebellion naar Den Haag om de A12 te bezetten met de eis dat de regering stopt met fossiele subsidies.

Aangekomen op het Malieveld zie ik her en der groepen activisten staan, ik zoek mijn groep en buddy en wacht op het startsignaal. De Utrechtsebaan is al vrij van auto’s, het verkeer wordt vandaag omgeleid. Ik zie overal ME busjes en op elke straathoek staan agenten afwachtend om zich heen te kijken. Verderop is de autotunnel waar we door moeten om op het te bezetten stuk A12 te komen. Zouden ze ons tegenhouden? Wordt er straks een blokkade van busjes opgeworpen? Ben ik misschien toch nerveus?

Ineens barst de chaos los en beginnen rebellen de straat op te rennen. Ik grijp mijn buddy en we snellen achter de meute aan. Zenuwachtig kijk ik om me heen, half verwachtend dat we ineens omsingeld worden… maar nee, we kunnen gewoon doorlopen. We jakkeren opgetogen door en aan het eind van de tunnel worden we begroet door gejuich van massa’s steunbetuigers die zich op de bovenliggende straat hebben verzameld. Het lijkt wel een arena. Iedereen zoekt een plekje, klaar voor de blokkade.

Verdwaasd neem ik alle activiteit in me op. Er worden spandoeken uitgerold, gekleurde fakkels afgestoken, leuzen geschreeuwd en samenhorig gezongen, er heerst een gezellig opstandige sfeer. Even valt er een stilte en door een megafoon volgt een oproep aan de regering om fossiele subsidies te stoppen. Waarna een hels kabaal van gejuich en geschreeuw losbarst.

Door al die herrie hebben we nauwelijks door dat de politie al drie keer heeft gevorderd, dit betekend dat ze gaan beginnen met arresteren…

Ik zie politiebusjes dichterbij komen, even slaat de schrik me om mijn hart, ik ben een brave burger, ik wil niet gearresteerd worden. Ik kijk om me heen of iemand anders mijn paniek deelt, maar ik zie alleen maar dappere gezichten, ik vind mijn moed en grijns: laat ze maar komen.

Rebellen nemen hun posities in, de een lijmt zich vast, anderen ketenen zich aan elkaar, de rest zit in een groep samengeklonterd de politie af te wachten. Sommigen staan vrijwillig op en lopen mee, anderen worden losgerukt en dan weggedragen naar de bus. Ik zit naast mijn buddy op het koude asfalt en wacht geduldig tot er een agent naast me komt staan. Hij vraagt vriendelijk of ik meeloop of dat ze me weg moeten dragen? Ik kijk naar hem op en zeg braaf mee te lopen, mijn punt is gemaakt.

Na 2 uur wachten in de bus worden we in een rij gezet om ingerekend te worden. Een vriendin vindt mij en biedt me een stuk cake aan “Vegan en zelf gebakken” zegt ze trots. Ik knuffel haar en ze verdwijnt weer in de massa.

Even later legt een agent mij uit dat ik een misdrijf heb gepleegd, dit keer wordt alleen mijm naam genoteerd, maar als ik terugkom worden er strengere maatregelen genomen. Hij kijkt me afwachtend aan, hopend dat ik zal zeggen me te gedragen. Ik grijns breed en zeg “Geen commentaar” waarna ik hem vriendelijk de hand schud en uit het politiebureau begeleid wordt.

Jong, oud, braaf, rebels, leraren, wetenschappers, studenten, Amnesty, Greenpeace en zelfs BN’ers zijn vandaag samengekomen, de boodschap is duidelijk: STOP FUNDING FOSSIL FUEL!